OVERPEINZINGEN VAN EEN PLUKKER

Toen ik twintig jaar geleden in Puglia begon met het maken van olie, werden olijven nog met de hand geplukt. De boeren lieten me zien hoe het moest: ze legden grote netten onder de bomen en zetten er lange, smalle, houten ladders tegenaan, zodat ook de donkere, glanzende vruchten die helemaal bovenin hingen niet konden ontsnappen.

Het voelde een beetje zoals bessen rissen: je pakte een vol hangende tak bovenaan beet en met een paar snelle, neerwaartse rukken trok je de olijven er allemaal af. Het ging langzaam en het kwam me voor als gekkenwerk. Wat zaten er een hoop olijven aan een boom, er leek geen einde aan te komen! Maar als ik er een tijdje mee  bezig was, gebeurde er iets met me: het monotone werkritme, de warme zon boven mijn hoofd, de stilte, alleen doorbroken door het getjilp van vogeltjes of het gezang van iemand ver weg die een eeuwenoud Italiaans lied over de heuvels liet schallen, de geur van vers geplukte olijven te midden van het overdadige groene gebladerte: dat alles zorgde dat ik in een soort roes geraakte. Ik kon er naar mijn gevoel uren mee doorgaan. En dat was ook wel nodig, want voor het maken van één liter olie heb je ongeveer tien kilo olijven nodig en de minimum hoeveelheid voor het maken van één persing was driehonderd kilo. Aan het eind van een dag hadden Anna en ik -als we met zijn tweeën flink doorwerkten, hoogstens vijftig kilo bij elkaar geplukt. Soms sloeg het weer om, gedurende het bij elkaar plukken van één persing, en dan kon het zijn dat de al geplukte olijven nog dagen in hun plastic kratten moesten wachten om geperst te worden. Na een tijd begonnen ze te bederven, en het is meermalen voorgekomen dat ik een of twee kisten zuur geplukte, maar ook letterlijk zuur geworden olijven moest weggooien.